Człowiek ma często tendencję do prowadzenia z Panem Bogiem swoistej buchalterii przekroczeń i aktów posłuszeństwa, przy czym często okazuje się, że najchętniej przekracza zakazy, a okupuje to (jak mniema) wiernością nakazom. „Rozwiodłem się i wziąłem ślub cywilny, ale za to pracuję za darmo w przytułku”.

Trudno jednak, prowadząc przez dłuższy czas życie monastyczne, nie zaobserwować choćby i na sobie samym, że niezadowolenie bardzo szybko wytwarza w psychice niezadowolonego pewne koleiny myślowe, w które jego umysł zaczyna zsuwać się automatycznie przy każdej najmniejszej prowokacji…

Zgorszona pędzi do mistrzyni; ta zaś albo ma już tych skarg za dużo i po prostu każe jej milczeć, albo niezręcznie usiłuje problem zamazać miodem…

Jestem kobietą, i nie obchodzi mnie coś; obchodzi mnie ktoś. Powiem bardzo mocno, nawet absurdalnie: nie obchodzi mnie religia, obchodzi mnie Bóg. Nie obchodzi mnie chrześcijaństwo, obchodzi mnie Chrystus.