Jeszcze raz ukazuje się tragedia ludu, który skłania się raczej ku uwierzeniu Jezusowi, ale ma tak pewnych siebie i usztywnionych w swej postawie przywódców, że nie może się wyłamać z tej obręczy.

Chrześcijanie nigdy nie powinni zapominać, że są sługami Ewangelii. O sobie, o doznanych własnych przykrościach mogą zapomnieć, a nawet powinni zrobić to szybko, ale o obowiązku przekazywania Ewangelii nigdy zapominać im nie wolno i do jej głoszenia muszą być gotowi w każdej chwili – i wobec każdego człowieka.

Duch Święty zszedł i powstało życie wspólne. On daje zdolność scalania. Utrzymanie życia wspólnego jest triumfem nad rozdarciem w świecie. Dlatego też Kościół ceni je wysoko.