Musimy sobie zdać sprawę z tego, że nasze zakorzenienie w świecie jest tak wielkie, że trudno nam zobaczyć życie takie, jakie nam daje Chrystus zmartwychwstały.

Życie chrześcijanina ma charakter quasi-sakramentalny, to znaczy, że przez życie tutaj, na ziemi, uzyskujemy już udział w życiu samego Boga – chociaż jeszcze nie ostateczny, jednak już realny, bo „strzeżony przez moc Bożą”.

Zawierzenie daje nam prawdziwe zakorzenienie w Bogu i dopiero wówczas nasze życie może stać się owym światłem, które nie jest jedynie czymś zewnętrznym, ale staje się mocą Bożą.

Bóg ma swój plan zbawienia człowieka i stopniowo go realizuje, ale nie bez naszego udziału w nim. Przede wszystkim nie daje nam zbawienia niezależnie od tego, czy go chcemy, czy też nie, ale odpowiada na pragnienie serca.