W Bogu szerokość, długość, wysokość i głębokość
Bóg posiada bowiem szerokość, ponieważ rozszerza swą miłość aż do przygarnięcia prześladowców. Posiada długość, ponieważ prowadzi nas wytrwale ku ojczyźnie – krainie życia. Posiada wysokość, ponieważ przekracza nawet rozumienie tych, którzy zostali przyjęci do niebiańskiej społeczności. Posiada głębokość, ponieważ w niepojęty sposób egzekwuje na dole swój surowy wyrok wobec potępionych. Wszystkie te cztery rzeczy okazuje również wobec każdego z nas, trwającego jeszcze w tym życiu, okazuje mianowicie szerokość – kochając, długość – znosząc cierpliwie, wysokość – przewyższając nie tylko nasze rozumienie, ale i nasze pragnienia, głębokość – osądzając surowo ukryte i niedozwolone poruszenia myśli (X,IX,15, ŹrMon 41, s. 370).
— Św. Grzegorz Wielki, fragment publikacji Moralia. Komentarz do Księgi Hioba, tom 2 (Księgi VI–X) wydanej w serii Źródła Monastyczne.
Bóg nie przestaje kochać, nawet odrzucany
W ten sposób pokazuje, jak bardzo nas kocha Ten, gdyż nas nie opuszcza nawet wtedy, gdy się Nim gardzi, aby ludzki umysł, tak pouczony, mógł się przynajmniej zawstydzić z tego powodu, że w swoim wnętrzu daje przystęp pokusie, gdy jego Odkupiciel nie przestaje go kochać, nawet kiedy błądzi. To wszystko znosi w nas osobiście, to wszystko znosi codziennie ze strony niewierzących w swoich głosicielach. Jego dar bowiem jest odrzucony przez powstającą w nas pokusę, a jednak żadna nasza słabość nie po wstrzymuje Go od napełniania nas wewnętrznie swoimi darami. Publicznie gardzi się Jego słowami, a jednak nieprawość niewierzących nie powstrzymuje Go od udzielania bogactw swojej łaski. Gdy bowiem źli ludzie gardzą nauczaniem, czyni także cuda, aby wzbudzały w nich szacunek (XXX,I,5, ŹrMon 77, s. 153).
— Św. Grzegorz Wielki, fragment publikacji Moralia. Komentarz do Księgi Hioba, tom 6 (Księgi XXVIII–XXXII) wydanej w serii Źródła Monastyczne.
Wszyscy potrzebują łaski Bożej
Księżyc zatem nie świeci, a gwiazdy nie są czyste w Jego oczach, ponieważ ani święty Kościół nie jaśniałby tyloma cudami dzięki własnej mocy, gdyby go nie przenikały dary uprzedzającej łaski, ani dusze poszczególnych dobrze żyjących ludzi nie są wolne od plam grzechów, jeśli ma się je osądzać bez miłosierdzia, bo w oczach surowego Sędziego każdy jest splamiony swym zepsuciem, jeśli nie obmyje go co dziennie łaska Wybaczającego. Duch wybranych usiłuje wspiąć się ku wolności sprawiedliwości, lecz wciąż krępują go kajdany słabości; pragnie też w doskonały sposób przezwyciężyć grzechy, lecz dopóki ograniczony jest skażeniem cielesnym, spętany jest jego więzami, nawet gdy nie chce. Na tej podstawie można wnioskować, jak bardzo obciążeni brzemieniem grzechów są tacy, którzy nie chcą z nimi walczyć, skoro nawet ci, którzy walczą z nimi mężnie, nie przezwyciężają winy całkowicie (XVII,XVI,22, ŹrMon 63, s. 31).
— Św. Grzegorz Wielki, fragment publikacji Moralia. Komentarz do Księgi Hioba, tom 4 (Księgi XVII–XXII) wydanej w serii Źródła Monastyczne.
Bóg nie ocenia według darów, ale zasług
Ponieważ zamykamy oczy na rzeczy wewnętrzne i niewidzialne, a zajmujemy się tym, co widzialne, to zazwyczaj cenimy człowieka nie za to, kim jest on sam w sobie, ale za to, co posiada. I skoro nie dostrzegamy, kim on jest, ale to, co on może ze względu na znaczenie, jakie ma u ludzi, to nie sądzimy według osób, ale według rzeczy, które posiadają. I zdarza się zatem, że wewnętrznie pogardzamy nawet tą osobą, która jest publicznie poważana; bo chociaż jest szanowana za to, co posiada, to jednocześnie w naszym sądzie nisko ją cenimy za jej czyny. Lecz Wszechmogący Bóg ocenia życie ludzi jedynie na podstawie jakości ich zasług; i często wymierza surowsze kary tam, gdzie udzielił większych możliwości posługi (XXV,I,1, ŹrMon 75, s. 137).
— Św. Grzegorz Wielki, fragment publikacji Moralia. Komentarz do Księgi Hioba, tom 5 (Księgi XXIII–XXVII) wydanej w serii Źródła Monastyczne.
Fragment publikacji W zmaganiach o wieczność. Wybrane teksty z “Moraliów” św. Grzegorza Wielkiego
Św. Grzegorz Wielki, papież, ur. ok. 540 r. W 574 r. porzucił życie świeckie i został mnichem. Założył kilka klasztorów. W 590 r., po śmierci papieża Pelagiusza II, został wybrany na jego następcę. W 596 r. wysłał misjonarzy do Anglii. Zmarł w 604 r. Był jednym z najbardziej znanych i poczytnych Ojców Kościoła na Zachodzie.
Fot. Marcin Marecik
Jeśli zainteresował Cię nasz materiał, mamy dla Ciebie propozycję! Możesz otrzymywać raz w tygodniu, w sobotę o 19:00, e-mail z najnowszymi artykułami z portalu cspb.pl. Wystarczy, że zapiszesz się do naszych powiadomień poniżej...
Chcesz być na bieżąco z najnowszymi artykułami, informacjami dotyczącymi projektu "Filokalia" oraz nowościami wydawniczymi? Jeśli tak, zapraszamy do odwiedzenia strony internetowej, gdzie znajdziesz formularze do zapisu na nasze newslettery.
Czytelnicy i słuchacze naszych materiałów dostępnych w księgarni internetowej, na stronie cspb.pl, kanale YouTube oraz innych platformach podcastowych mogą być zainteresowani, w jaki sposób mogą nas wesprzeć. Od jakiegoś czasu istnieje społeczność darczyńców, którzy aktywnie i regularnie wspierają nasze działania.
To jest tylko pewna propozycja, możliwość wsparcia — jeżeli uważasz, że to, co robimy, jest wartościowe i chcesz dołączyć do darczyńców, od teraz masz taką możliwość. Z góry dziękujemy za każde wsparcie!
