Modlitwa Jezusowa jest wolna od jakiejkolwiek żądzy. W niej nie jest ważne posiadanie czegoś, zdobywanie czegoś, ale samo bycie, trwanie przy Najwyższym. W niej nie dążymy do osiągnięcia jakiegoś dobra materialnego. Ona nie może mieć takiego celu.

Modlitwa Jezusowa uczy nas pozostawania na tym, co małe. To zwykłe trwanie, bez oczekiwania doznania szczególnych wrażeń duchowych, cielesnych czy emocjonalnych. To umiejętność wdzięczności za obecność Tego, którego się przywołuje w modlitwie.

Modlitwa Jezusowa nie ma na celu oświecenia. To proste bycie przy Bogu. Zarazem może dokonać się swoiste „oświecenie”, polegające na tym, że człowiek odkrywa, że najwyższym dobrem jest sam Bóg, a przebywanie w Jego obecności jest stanem najbardziej pożądanym.

Święty Benedykt, mówiąc o modlitwie, stwierdza, że tylko czystość serca i łzy skruchy zasługują w oczach Bożych na wysłuchanie. Praktykowanie modlitwy Jezusowej bez skruchy jest niemożliwe.