Przebywam w klasztorze tynieckim już ponad 65 lat. Z takiej perspektywy patrzę na mury naszego kościoła i klasztoru. Kościół odzyskuje dawny blask. Obraz Matki Boskiej powrócił do swojego pierwotnego miejsca, do „ciemnej” kaplicy.

Jak by to było dobrze, gdy by wszyscy pisali o swoich przeciwnikach czy zwolennikach tylko to, co wiedzą na pewno z dużą dozą obiektywizmu…

Człowiek wierzący odczuwa obowiązek wielbienia Boga, zwłaszcza wystawionego w monstrancji; źle świadczy o wspólnocie wierzących, jeśli w niej mało kto spełnia ten obowiązek serca.

Czy ja, zakładając, że jestem człowiekiem wierzącym, widzę sens mojego życia. Widzę cel, który ten sens określa? Kto z nas pamięta to katechizmowe określenie, że Pan Bóg stworzył człowieka, by Go znał, kochał, służył Mu, a po śmierci osiągnął zbawienie (to znaczy wieczne szczęście)?