Wprawdzie daleko jeszcze do wizyty kolędowej, ale rozpocznę dzisiejsze słowo od wspomnień. Pierwszą kolędę jako proboszcz odbywałem sam w towarzystwie tylko ministrantów i Organisty, Pana Mariana Machury, który już wtedy doskonale znał Parafię. Odwiedzałem wtedy każdą rodzinę, także niekatolików ku ich wielkiemu zdziwieniu. Ale spotkania były bezkonfliktowe i nie poruszaliśmy żadnych trudnych tematów. W ogóle kolęda była bardzo radosna. Przyjmowały nas wtedy wszystkie rodziny i odbywała się w przyjaznej atmosferze, a omawianie trudnych tematów zostawialiśmy na późniejsze spotkania czasem w klasztorze, a czasem podczas prywatnych wizyt duszpasterskich.
W następnych latach kolędę odbywali też i inni kapłani tynieccy. I wtedy, gdy omawialiśmy wspólnie wyniki kolędy, niektórzy mówili, że o sprawach religii można było porozmawiać raczej ze Świadkami Jehowy czy z Adwentystami. Z katolikami jakoś tak nie wpadało publicznie przy dzieciach pytać o chodzenie do kościoła czy o praktyki religijne. Jeszcze katecheci to mieli punkt zaczepienia, bo przeglądali zeszyty do nauki religii i przy okazji o sprawach Bożych można było porozmawiać.
Obecnie nie chodzę już po kolędzie, ale jestem ciekaw, czy można przy tej okazji porozmawiać o udziale we Mszy św. niedzielnej, kiedy ponad 60% parafian nie chodzi do kościoła. I w ogóle, czy mamy odwagę porozmawiać w rodzinnym gronie o Bogu, o Jezusie, o Kościele? A może to są tematy, których na co dzień nie wypada poruszać, bo od razu usłyszy się, że „to moja osobista sprawa”. A nie jest to prawdą, bo jeśli jestem katolikiem, to moim obowiązkiem jest wypełnianie praktyk religijnych i dawanie świadectwa Jezusowi wobec innych ludzi. I jesteśmy za siebie nawzajem odpowiedzialni. Popatrzmy, jak śmiało wypowiadają swoje poglądy ludzie niewierzący, zwłaszcza ci, którzy uważają Kościół za swego wroga. Atakują publicznie naszą wiarę, naszą moralność i księży nie tylko wtedy, kiedy rzeczywiście błądzą, ale i oszczerczo, kłamliwie.
Nie lękajmy się więc! Wszędzie i zawsze dawajmy świadectwo o tym, że naszym Bogiem jest Chrystus, który nas kocha i który wskazał nam jedyną drogę do sensownego życia i do zbawienia. Nikt jeszcze nie żałował tego że postępował w prawdzie i w miłości!
Fragment książki Przestań narzekać, zacznij żyć. Część 4
Leon Knabit OSB – ur. 26 grudnia 1929 roku w Bielsku Podlaskim, benedyktyn, w latach 2001-2002 przeor opactwa w Tyńcu, publicysta i autor książek. Jego blog został nagrodzony statuetką Blog Roku 2011 w kategorii „Profesjonalne”. W 2009 r. został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Fot. Robert Krawczyk
Jeśli zainteresował Cię nasz materiał, mamy dla Ciebie propozycję! Możesz otrzymywać raz w tygodniu, w sobotę o 19:00, e-mail z najnowszymi artykułami z portalu cspb.pl. Wystarczy, że zapiszesz się do naszych powiadomień poniżej...
Chcesz być na bieżąco z najnowszymi artykułami, informacjami dotyczącymi projektu "Filokalia" oraz nowościami wydawniczymi? Jeśli tak, zapraszamy do odwiedzenia strony internetowej, gdzie znajdziesz formularze do zapisu na nasze newslettery.
Czytelnicy i słuchacze naszych materiałów dostępnych w księgarni internetowej, na stronie cspb.pl, kanale YouTube oraz innych platformach podcastowych mogą być zainteresowani, w jaki sposób mogą nas wesprzeć. Od jakiegoś czasu istnieje społeczność darczyńców, którzy aktywnie i regularnie wspierają nasze działania.
To jest tylko pewna propozycja, możliwość wsparcia — jeżeli uważasz, że to, co robimy, jest wartościowe i chcesz dołączyć do darczyńców, od teraz masz taką możliwość. Z góry dziękujemy za każde wsparcie!
