1. Szlachetne życie bowiem posiada piękno nawet bez nauki, natomiast nauka bez [szlachetnego] życia jest niepełna, ponieważ mądrość nie wejdzie w złośliwą duszę (Mdr 1,4).
2. Słowo Boże całuje nas, gdy Duch poznania oświeca nasze myśli.
3. Któż jednak jest nieskalany? Bez wątpienia nie ten, który kroczy dowolną drogą, lecz ten, kto kroczy w Chrystusie. On sam bowiem powiedział: Ja jestem drogą (J 14,6).
4. Nasz umysł bowiem, który niegdyś do cna się wyjałowił, po napełnieniu ziarnem słowa Bożego obecnie zaczął dawać lepsze plony i rodzić lepsze owoce. Prostujmy zatem nasze ścieżki, nie wstępujmy w zawiłe ślady węża!
5. Przed przyjściem Chrystusa była zima – przyszedł Chrystus, przyniósł lato. Przedtem wszystko było pozbawione kwiatów, ogołocone z cnót – Chrystus cierpiał i wszystko umaiło się kwieciem nowej łaski. Ustał deszcz nieposkromionej swawoli, a obłoki haniebnych występków rozwiewa już ciepły powiew czystego sumienia.
6. Karci ten, kto kocha, a nie ten, kto nienawidzi, i dlatego karcenie jest dziełem dobroci, nie okrucieństwa.
7. Przeto Obraz przychodzi do tego, kto jest na obraz, Obraz szuka tego, który jest na jego podobieństwo, aby na nowo go opieczętować, aby na nowo go ukształtować, ponieważ utraciłeś to, co otrzymałeś. Bóg bowiem tchnął na ciebie, abyś dzięki darowi Jego tchnienia miał łaskę, którą odebrał ci twój grzech.
8. Niech więc nasza dusza słabnąc, wznosi się, aby przylgnąć do Bożego zbawienia, którym jest Jezus Chrystus Pan. Jego imię bowiem oznacza: „Zbawienie Pańskie”. On bowiem jest zbawieniem, prawdą, mocą i mądrością. Ten zatem, kto słabnie, aby przylgnąć do mocy, traci to, co należy do niego, a dostępuje tego, co wieczne.
9. Kiedy idziesz spać, nie możesz zapomnieć o tym Panu, do którego modliłeś się przy końcu dnia i który zaspokoił twój głód pokarmem swego ciała. Z pewnością to, o czym pomyślisz wieczorem, wnet przypomnisz sobie, kiedy się obudzisz, aby czuwać. Zbudzi cię sam Jezus Chrystus, zachęci cię, abyś powstał, i w tym czasie, w którym przeważnie atakuje kusiciel, chwycił oręż modlitwy.
10. Doskonałą drogą jest Chrystus. Człowiek, który jest w Chrystusie, jakże może patrzeć na marności, skoro Chrystus w swoim ciele ukrzyżował wszystkie marności tego świata?
11. Ten, kto służy Chrystusowi, w rzeczy samej podoba się prawdzie i powinien być obcy kłamstwu; ten, kto służy sprawiedliwości, powinien odrzucić nieprawość; ten, kto służy nieskazitelnemu, powinien zachować karność czystości; ten, kto służy światłu, powinien mieć w nienawiści ciemności grzechu.
12. Jak słowo Boże rozwija się w naszej duszy, kiedy je przyjmujemy, kiedy je pojmujemy, kiedy je rozważamy, tak też rozwija się jej życie. I przeciwnie, kiedy słowo Boże słabnie w naszej duszy, marnieje też jej życie. A zatem jak duch ożywia, karmi i podtrzymuje to zespolenie duszy i naszego ciała, tak słowo Boże oraz duchowa łaska ożywia naszą duszę. Dlatego powinniśmy na każdy możliwy sposób starać się o to, by nie dbając o wszystko inne, zebrać w sobie słowa Boże i zgromadzić je w centrum naszej istoty, w myślach, zajęciach, troskach, w rozważaniach oraz czynach, aby nasze uczynki były zgodne ze słowami Pisma Świętego, a nasze działanie nie wydawało się odbiegać od istoty Bożych przykazań.
13. Tylko ten bowiem, kto czerpie swą radość nie ze sprzyjających okoliczności, lecz z poznania porządku rzeczy, może na zawsze być utwierdzony w radości.
14. Zastanówmy się zatem, co robimy. Otóż tam, gdzie na przedzie kroczy namysł, pojawia się dojrzałość w działaniu.
15. Niewyćwiczona wiara bowiem szybko słabnie, a nie doznając trudów, często jest kuszona do niestosownych rzeczy. Przebiegły napastnik naciera, gdy straże utraciły czujność, tymczasem męża zaprawionego w boju rozstawione na zewnątrz zasadzki przygotowują do boju i wynoszą do palmy chwalebnego zwycięstwa.
Wybrane myśli pochodzą z publikacji Komentarz do Psalmu 118, tom 1 wydanej w serii Źródła Monastyczne
Święty Ambroży z Mediolanu (ok. 340–397 r.), święty Kościoła katolickiego i prawosławnego, ojciec i doktor Kościoła. Otrzymał staranne wykształcenie w zakresie prawa, retoryki i filozofii. W wieku 20 lat został powołany na namiestnika cesarstwa w Akwinicji. W 374 roku, po śmierci arcybiskupa Mediolanu, Ambroży został wybrany na jego następcę. Odegrał znaczącą rolę w rozwoju Kościoła katolickiego. Był gorliwym obrońcą ortodoksji chrześcijańskiej i walczył przeciwko herezjom, takim jak arianizm i manicheizm.
Fot. Marcin Marecik / Na zdjęciu: fragment mozaiki ceramicznej przedstawiający „Maiestas Domini” z kaplicy w opactwie tynieckim. Wykonanie: Borys Kotowski OSB.
Jeśli zainteresował Cię nasz materiał, mamy dla Ciebie propozycję! Możesz otrzymywać raz w tygodniu, w sobotę o 19:00, e-mail z najnowszymi artykułami z portalu cspb.pl. Wystarczy, że zapiszesz się do naszych powiadomień poniżej...
Chcesz być na bieżąco z najnowszymi artykułami, informacjami dotyczącymi projektu "Filokalia" oraz nowościami wydawniczymi? Jeśli tak, zapraszamy do odwiedzenia strony internetowej, gdzie znajdziesz formularze do zapisu na nasze newslettery.
Czytelnicy i słuchacze naszych materiałów dostępnych w księgarni internetowej, na stronie cspb.pl, kanale YouTube oraz innych platformach podcastowych mogą być zainteresowani, w jaki sposób mogą nas wesprzeć. Od jakiegoś czasu istnieje społeczność darczyńców, którzy aktywnie i regularnie wspierają nasze działania.
To jest tylko pewna propozycja, możliwość wsparcia — jeżeli uważasz, że to, co robimy, jest wartościowe i chcesz dołączyć do darczyńców, od teraz masz taką możliwość. Z góry dziękujemy za każde wsparcie!
