Uczniowie abba Besariona opowiadali, że jego życie przypominało życie ptaków powietrznych, ryb wodnych czy zwierząt polnych: bez niepokoju i troski spędzał bowiem cały swój ziemski czas i nie zabiegał o własne mieszkanie ani nie było po nim widać, żeby duszę jego ogarniała tęsknota za jakimś miejscem, za sytością, za posiadaniem domów i czytaniem książek. Ale wyglądał na wolnego zupełnie od wszystkich cielesnych namiętności i karmił się nadzieją przyszłego życia, i umacniał się w twierdzy wiary. Trwał cierpliwie jak jeniec prowadzony z miejsca na miejsce, wciąż pod gołym niebem, wystawiony na zimno i nagi, to znów palony przez słońce. Błąkał się po urwiskach pustynnych jak ktoś, kto zgubił drogę; i często lubił, jak rozbitek unoszony przez fale, dać się zagnać w nie zamieszkane piaszczyste przestrzenie. A jeśli mu się zdarzyło natrafić na jakieś miejsce zdatniejsze do zamieszkania, gdzie żyją mnisi cenobici, zachowujący wspólne zwyczaje, siadał przed bramą i płakał, i lamentował jak rozbitek wyrzucony na ląd. Tak go zwykle znajdował wychodząc któryś z braci, siedzącego tam jak biedny żebrak, taki, jacy bywają w świecie; więc podchodził do niego ze współczuciem i pytał: „Człowieku, czemu płaczesz? Jeśli ci czegoś potrzeba, damy ci, ile możemy: wejdźże do środka, usiądź do naszego stołu i daj się pocieszyć!” On odpowiedział: „Nie mogę przebywać pod dachem, dopóki nie odnajdę bogactw mego domu” – i dodawał, że stracił wielkie skarby na różne sposoby: – „wpadłem między piratów, rozbiłem się na morzu, utraciłem szlachectwo i zamiast szacunku jestem dzisiaj okryty wzgardą”. Brat poruszony takimi słowami wchodził do środka, brał kawałek chleba i przynosił mu, mówiąc: „Weź to, ojcze, a tamto wszystko, jak powiadasz, Bóg ci zwróci: ojczyznę, dostojeństwo i majątek, o których mówisz”. On zaś tym bardziej się żalił i zgrzytał głośno zębami, i znowu mówił: „Nie umiem przewidzieć, czy zdołam odnaleźć to, co straciłem i czego szukam – a jakże bym się z tego cieszył! Bo codziennie jestem na śmierć narażony i nie mam spoczynku z powodu bezmiaru moich nieszczęść: muszę błąkać się bez przerwy, aby dopełnić mojego biegu” / Apoftegmaty Ojców Pustyni, tom 1
Komentarz s. Małgorzaty Borkowskiej OSB do apoftegmatów Nad Księgą Starców / Publikacje źródłowe i opracowania na temat apoftegmatów Ojców Pustyni.
Małgorzata (Anna) Borkowska OSB, ur. w 1939 r., benedyktynka, historyk życia zakonnego, tłumaczka. Studiowała filologię polską i filozofię na Uniwersytecie im. Mikołaja Kopernika w Toruniu, oraz teologię na KUL-u, gdzie w roku 2011 otrzymała tytuł doktora honoris causa. Autorka wielu prac teologicznych i historycznych, felietonistka. Napisała m.in. nagrodzoną (KLIO) w 1997 roku monografię „Życie codzienne polskich klasztorów żeńskich w XVII do końca XVIII wieku”. Wielką popularność zyskała wydając „Oślicę Balaama. Apel do duchownych panów” (2018). Obecnie wygłasza konferencje w ramach Weekendowych Rekolekcji Benedyktyńskich w Opactwie w Żarnowcu na Pomorzu, w którym pełni funkcję przeoryszy.
Jeśli zainteresował Cię nasz materiał, mamy dla Ciebie propozycję! Możesz otrzymywać raz w tygodniu, w sobotę o 19:00, e-mail z najnowszymi artykułami z portalu cspb.pl. Wystarczy, że zapiszesz się do naszych powiadomień poniżej...
Chcesz być na bieżąco z najnowszymi artykułami, informacjami dotyczącymi projektu "Filokalia" oraz nowościami wydawniczymi? Jeśli tak, zapraszamy do odwiedzenia strony internetowej, gdzie znajdziesz formularze do zapisu na nasze newslettery.
Czytelnicy i słuchacze naszych materiałów dostępnych w księgarni internetowej, na stronie cspb.pl, kanale YouTube oraz innych platformach podcastowych mogą być zainteresowani, w jaki sposób mogą nas wesprzeć. Od jakiegoś czasu istnieje społeczność darczyńców, którzy aktywnie i regularnie wspierają nasze działania.
To jest tylko pewna propozycja, możliwość wsparcia — jeżeli uważasz, że to, co robimy, jest wartościowe i chcesz dołączyć do darczyńców, od teraz masz taką możliwość. Z góry dziękujemy za każde wsparcie!
