Umieszczony przez 16:30 Chorał gregoriański

Egzotyczne pamiątki. Chorał ambrozjański

Karol Wielki posiadał dwa sakramentarze – gregoriański i ambrozjański, leżące na ołtarzu obok siebie. Pewnego dnia z woli Bożej obydwa otworzyły się jednocześnie…

Karol Wielki posiadał dwa sakramentarze – gregoriański i ambrozjański, leżące na ołtarzu obok siebie. Pewnego dnia z woli Bożej obydwa otworzyły się jednocześnie, w ten sposób dając do zrozumienia, że są one równowartościowe. Skróconą przeze mnie legendę w pełnej wersji podaje Landulfus. Stara się ona wyjaśnić, dlaczego ryt mediolański nie poddał się reformom narzucającym w XI w. każdej diecezji Kościoła ryt rzymski. Przed unicestwieniem ochronił go również ciągle żywy autorytet tego, który potrafił za życia sprzeciwić się cesarzowi – św. Ambrożego, biskupa Mediolanu w latach 374–397. Tak żyje do dziś, nieprzerwanie od szesnastu wieków.

Z czasem jednak nie obronił się od wielu wpływów gregoriańskich, choć zachodziły one również w drugą stronę. Spójrzmy na hymny. Są to czasy ścierania się w świecie chrześcijańskim wielu herezji, gdy często rozprawy słowne nie wystarczały i dochodziło do starć militarnych. Tak więc gdy arianie oblegali św. Ambrożego, zamkniętego z grupą wiernych w bazylice Porziana w Mediolanie, by wzmocnić duchowe siły powierzonych sobie ludzi pisał dla nich hymny – w prostej formie i słowach zawarł głębokie treści, które ustrzegły chrześcijan przed herezją ariańską. Wkrótce utwory te zostały przyjęte także w innych Kościołach. Ludzie śpiewali je z wielkim entuzjazmem, dlatego arianie zaczęli określać je jako pieśni magiczne, właściwe czarnoksiężnikom – incantationes, skoro z ich pomocą udało się św. Ambrożemu odwrócić głowy wiernych od szerzącej się herezji.

Inną formą właściwą dla chorału ambrozjańskiego są melodiæ cum infantibus. Przez melodiæ rozumiemy długie wokalizy – iubilusy, ozdabiające śpiew alleluia. Znajdujemy je w każdym repertuarze chorałowym. Ciekawe jest to, że są tutaj wykonywane przy współudziale dzieci – cum infantibus, dosłownie z noworodkami – takimi dziećmi, które jeszcze nie mówią, choć mogą już śpiewać. Alleluia śpiewane jest trzykrotnie. Po raz pierwszy śpiewane przez mężczyzn, później podejmowane przez dzieci (jako tzw. melodia pierwsza), a następnie powtarzane przez nie po raz trzeci w bardziej rozbudowanej formie (jako melodia druga). W okresie Wielkiego Postu i w ostatnim tygodniu Adwentu śpiew alleluia jest zastępowany przez cantus (odpowiednik gregoriańskiego tractus); ciekawostką jest to, że alleluia, jako dodawane do każdej antyfony, śpiewa się jeszcze w pierwszą niedzielę Wielkiego Postu jako „pożegnanie alleluia”.

W odróżnieniu od chorału gregoriańskiego nie znajdujemy tutaj także jasnej klasyfikacji wszystkich kompozycji, która byłaby podporządkowana ośmiu tonom kościelnym, jeśli jednak jest to możliwe, to możemy przyporządkować je w większości do I, II oraz VII i VIII tonu.

Wydaje się również, że Mediolan, w czasach kiedy kształtował się repertuar podstawowy, był bardzo otwarty na różne wpływy z zewnątrz. Także chorał ambrozjański pożyczał i przyjmował jako swoje różne melodie o wschodnim pochodzeniu. Przechowuje też do naszych czasów wiele starożytnych melodii psalmowych – tzw. psalmodii in directum (bez poprzedzającej Psalm antyfony). Dzięki tej różnorodności wpływów określany jest jako ciekawszy i bardziej barwny od tradycji gregoriańskiej.

Kolejną różnicą może być to, że trudno byłoby wyznaczyć granice podziału na formy bardziej lub mniej zdobne. Najłatwiej będzie więc przedstawić je w porządku ich liturgicznego zastosowania.

  • Ingressa (gregoriański Introit) – śpiew na wejście.
  • Psallemus (gregoriański Graduał).
  • Tecum principium. Może niezbyt ortodoksyjna – od 4 minuty improwizowana, ale ciekawa interpretacja siostry Marie Keyrouz SBC.
  • Post Epistolam (Alleluia) – po czytaniu z Nowego Testamentu.
  • Alleluia okresu Narodzenia Pańskiego. Interpretacja, jak poprzednio, w wolnym stylu Marcela Pérèsa.
  • Post Evangelium – po odczytaniu fragmentu z Ewangelii
  • Ecce annuncio vobis (okres Narodzenia Pańskiego). Schola kierowana przez prof. Giacomo Baroffio.
  • Lauda anima mea Dominum. Schola pod dyrekcją Alberto Turco, solowo śpiewa Manuela Schenale.
  • Offerenda (gregoriańskie Offertorium) –na procesję z darami.
  • Hæc dicit Dominus. Śpiew na 5 niedzielę Wielkiego Postu. Ogłasza nadchodzące święta Zmartwychwstania Pańskiego a także zapowiada Niedzielę Palmową.
  • Confractorium – podczas łamanie chleba przed komunią.
  • Transitorium –towarzyszy komunii.
  • Resurgens Jesus (Confractorium okresu wielkanocnego)
  • Diligamus nos i Venite populi (Transitoria okresu wielkanocnego). Schola pod dyrekcją Luigiego Benedettiego. Prezentuje ze wspomnianym wcześniej Giacomo Baroffio najwyższy poziom muzyczny.
  • Transitorio – Te laudamus. Forma bardzo charakterystyczna dla chorału ambrozjańskiego – połączenie stylu sylabicznego z bogatymi ozdobnikami (melizmatami) na ostatniej sylabie. Wykonanie przez dzieci ze scholi Piccoli Romei.

Możemy zaobserwować użycie podobnych do wykorzystywanych w muzyce wschodniej środków muzycznych – drobnych odległości pomiędzy kolejnymi dźwiękami oraz licznych powtórzeń. Metoda prowadzenia melodii przez szereg drobnych interwałów zostaje określona przez Aribo Scholastyka jako śpiew spissim, czyli śpiew zagęszczony, w odróżnieniu do skaczącego – saltatim – śpiewu gregoriańskiego. Drugi środek zostaje wprowadzony przez powtarzanie ulubionych elementów nutowych jak np. climacus czy pes subbipunctus (zobacz wcześniejszy artykuł „Pisany palcami”), a także całych fragmentów melodii, które Franchino Gaffori określa po prostu jako „ciągłe i nieprzerwane przejścia”.

Pomimo tej różnorodności, możemy dostrzec w chorale ambrozjańskim pewien „porządek w nieuporządkowaniu”, co pozwala Gwidonowi z Arezzo określać go jako „najsłodszy rodzaj śpiewu”.


Karol Cetwiński OSB – urodził się w Grodzisku Maz. w 1991 r. Do opactwa benedyktynów w Tyńcu wstąpił 4 stycznia 2012 r. Studiuje teologię w Kolegium Filozoficzno-Teologicznym oo. Dominikanów. Zainteresowania chorałowe pogłębia przez Podyplomowe Studia z Monodii Liturgicznej na UPJPII w Krakowie (od 2017) oraz podczas kursów metody Solesmes w Łodzi (od 2015) i semiologii w Valle de los Caídos w HIszpanii (2016, 2017). W klasztorze pełni obowiązki magistra chóru, prefekta gości i ogrodnika.


Fot. Jacek Sędkiewicz

(Visited 586 times, 1 visits today)


Jeśli zainteresował Cię nasz materiał, mamy dla Ciebie propozycję! Możesz otrzymywać raz w tygodniu, w sobotę o 19:00, e-mail z najnowszymi artykułami z portalu cspb.pl. Wystarczy, że zapiszesz się do naszych powiadomień poniżej...

Chcesz być na bieżąco z najnowszymi artykułami, informacjami dotyczącymi projektu "Filokalia" oraz nowościami wydawniczymi? Jeśli tak, zapraszamy do odwiedzenia strony internetowej, gdzie znajdziesz formularze do zapisu na nasze newslettery.

Czytelnicy i słuchacze naszych materiałów dostępnych w księgarni internetowej, na stronie cspb.pl, kanale YouTube oraz innych platformach podcastowych mogą być zainteresowani, w jaki sposób mogą nas wesprzeć. Od jakiegoś czasu istnieje społeczność darczyńców, którzy aktywnie i regularnie wspierają nasze działania.

To jest tylko pewna propozycja, możliwość wsparcia — jeżeli uważasz, że to, co robimy, jest wartościowe i chcesz dołączyć do darczyńców, od teraz masz taką możliwość. Z góry dziękujemy za każde wsparcie!

Zamknij