Pewien brat mówiąc w kaplicy kazanie, powiedział: „Miłość jest złotą strzałą, którą człowiek gdy raz w coś ugodzi, pozyskuje to w pewien sposób dla siebie. Głupcem jest więc ten, kto swoją miłość lokuje w rzeczach ziemskich, zaniedbując niebiańskie!” Rozpłomieniona tymi słowami Gertruda powiedziała do Pana: „O, gdybym miała taką strzałę! Pragnęłabym natychmiast przebić nią Ciebie, jedynego Umiłowanego mej duszy, by Cię zatrzymać na zawsze”. Gdy to powiedziała, ujrzała przed sobą Pana trzymającego złotą strzałę. Rzekł jej w odpowiedzi: „Zamierzasz Mnie zranić, gdybyś tylko miała złotą strzałę. Zatem Ja, skoro już ją mam, pragnę cię nią przeszyć tak, że nigdy nie powrócisz do zdrowia”. A strzała, o której mowa, wydawała się zagięta trzy razy: na początku, pośrodku i przy końcu. Symbolizowało to potrójne skutki, które wywołuje miłość raniąc duszę.
Kiedy pierwsze zagięcie przeszyło jej duszę, zraniło ją tak, że wszystko, co przemijające, nagle straciło dla niej smak – jak to się zdarza ludziom chorym – do tego stopnia, że już nigdy potem nie mogło jej nic z tych rzeczy uradować ani pocieszyć. Gdy przez duszę przeszło drugie zagięcie, sprawiło, ze poczuła się jak człowiek gorączkujący, który w ataku bólu niecierpliwie domaga się podania leku. Tak i ona zapłonęła ogromną niecierpliwością i taką tęsknotą za zjednoczeniem z Bogiem, że zdawało jej się, iż bez niego oddychać już nie jest w stanie. Trzecie zagięcie przenikając duszę dotarło do jej tak niezgłębionych obszarów, że jej stan może oddać jedynie porównanie, iż czuła, jakby została już oddzielona od ciała i zalały ją cudownie słodkie strumienie bóstwa.
Po tym objawieniu Gertruda w ludzkim odruchu nierozsądnie zapragnęła umrzeć w tym właśnie miejscu, to znaczy w kaplicy, jakby fizyczne miejsce mogło wpływać na duchowe łaski. Ale kiedy nalegała na to kilkakrotnie w swoich modlitwach, któregoś dnia otrzymała od Pana taką odpowiedź: „W chwili, gdy twoja dusza będzie stąd odchodzić, ochronię cię w cieniu mej ojcowskiej opieki, tak jak matka pozwala umiłowanemu dziecięciu swego łona odpoczywać okrytemu jej płaszczem w czasie, gdy żeglują przez wzburzone morze. A gdy spłacisz dług należny śmierci, sprawię, ze będziesz się wraz ze Mną cieszyć w niebie na kwitnących łąkach wiecznej wiosny, tak jak i matka, która chciała ochronić swe dziecko przed trudami i niebezpieczeństwami podróży, nie chce go jednak pozbawić radości dopłynięcia do portu”. Wówczas Gertruda dziękując Bogu, zaniechała swego dziecinnego pragnienia i powierzyła się całkowicie Bożej Opatrzności.
Fragment publikacji Zwiastun Bożej miłości, tom 2
Św. Gertruda Wielka z Helfty (1256 – ok. 1301) jedna z największych mistyczek chrześcijańskich. Od piątego roku życia oddana do klasztoru benedyktynek w Helfcie, w którym żyło wówczas kilka wybitnych, świętych mniszek. Zdobyła głębokie wykształcenie humanistyczne i teologiczne. Obok Zwiastuna Bożej miłości pozostawiła po sobie Ćwiczenia i Modlitwy.
Fot. Marcin Marecik / Na zdjęciu: fragment fresku nad kaplicą św. Benedykta w Opactwie Benedyktynów w Tyńcu
Jeśli zainteresował Cię nasz materiał, mamy dla Ciebie propozycję! Możesz otrzymywać raz w tygodniu, w sobotę o 19:00, e-mail z najnowszymi artykułami z portalu cspb.pl. Wystarczy, że zapiszesz się do naszych powiadomień poniżej...
Chcesz być na bieżąco z najnowszymi artykułami, informacjami dotyczącymi projektu "Filokalia" oraz nowościami wydawniczymi? Jeśli tak, zapraszamy do odwiedzenia strony internetowej, gdzie znajdziesz formularze do zapisu na nasze newslettery.
Czytelnicy i słuchacze naszych materiałów dostępnych w księgarni internetowej, na stronie cspb.pl, kanale YouTube oraz innych platformach podcastowych mogą być zainteresowani, w jaki sposób mogą nas wesprzeć. Od jakiegoś czasu istnieje społeczność darczyńców, którzy aktywnie i regularnie wspierają nasze działania.
To jest tylko pewna propozycja, możliwość wsparcia — jeżeli uważasz, że to, co robimy, jest wartościowe i chcesz dołączyć do darczyńców, od teraz masz taką możliwość. Z góry dziękujemy za każde wsparcie!
