Umieszczony przez 10:28 Pismo Święte

Św. Grzegorz Wielki komentuje Księgę Hioba (6)

Wzniosły jest lud wierzący, który gardzi niskimi i nędznymi rzeczami tego świata…

I zaprzestali trzej mężowie odpowiadać Hiobowi, gdyż w oczach własnych był on sprawiedliwy (Hi 32,1).

Mówiąc: Gdyż w oczach własnych był on sprawiedliwy, autor tej świętej historii zamierzał odnieść się do opinii przyjaciół Hioba, nie zaś oskarżać go o nadęcie pychą.

Następuje:

Wtedy rozgniewał się i oburzył Elihu, syn Barachela, Buzyta, ze szczepu Ram (Hi 32,2).

Zarówno imię jego, czy też imiona jego rodzica, domu i krewnych dobrze wyrażają charakter jego zachowania. Elihu oznacza bowiem: ‘Ten moim Bogiem’ lub ‘Pan Bóg’, które jak wcześniej wspomnieliśmy oznacza prawdziwą wiarę zarozumiałych ludzi, którzy znajdują się w Kościele. Dlatego też jego imię pasuje do nich. Bo mimo iż nie żyją oni według przykazań Pana, uznają Boga za swojego Pana, bowiem w cielesnej postaci Pana rozpoznają również Jego bóstwo, jak zaświadcza prorok: Wiedzcie, że Pan jest Bogiem (Ps 100(99),3). Imię Barachel zaś interpretuje się jako ‘błogosławieństwo Boga’, a Buzyta oznacza ‘zasługujący na pogardę’. Oba te imiona jak najbardziej pasują do bezczelnych nauczycieli, bowiem otrzymują błogosławieństwo Bożej łaski w darze wymowy i nauczania, lecz swym pełnym pychy sposobem zachowania pokazują, że nim gardzą. Sprawiają, że dary, które otrzymali, stają się godne pogardy, bo nie umieją dobrze z nich korzystać. Słusznie też mówi się, że pochodzi ze szczepu Ram. Bowiem Ram oznacza ‘wzniosły’. Wzniosły jest lud wierzący, który gardzi niskimi i nędznymi rzeczami tego świata. Wzniośli są ci, którzy potrafią mówić razem z Pawłem: Nasze zaś obcowanie jest w niebie (Flp 3,20). Zatem mówi się, że Elihu jest z rodu Ram, bowiem każdy zarozumiały nauczyciel w łonie Kościoła powszechnego jest zjednoczony z ludźmi świętymi w prawdziwej wierze, jednakże z powodu swej niegodziwej pychy odłącza się od nich sposobem życia.

Następuje:

Rozgniewał się zaś na Hioba, że uznaje się za sprawiedliwego wobec Boga. Potem oburzył się na trzech przyjaciół, że nie znaleźli rozsądnej odpowiedzi a tylko potępiali Hioba (Hi 32,2–3).

Należy pilnie zwrócić uwagę, iż obwinia błogosławionego Hioba o to, że uznał się za sprawiedliwego wobec Boga; zaś jego przyjaciół oskarżył o to, że potępiając go, nie udzielili rozsądnej odpowiedzi. Można zatem na podstawie tych jasnych przesłanek wywnioskować, że jest on obrazem miłośników próżnej chwały. Oskarża Hioba o zarozumiałe przypisywanie sobie sprawiedliwości, przyjaciół zaś o udzielenie głupiej odpowiedzi. Bowiem wszyscy zwolennicy próżnej chwały, wywyższając się nad innych, jednych oskarżają o głupie poglądy, a drugich o niegodne czyny, innymi słowy, jednych uważają za nic niewiedzących, innych za źle żyjących. I chociaż słusznie oskarżają o herezję tych, którzy nie należą do Kościoła, to jednak patrzą z góry nawet na postępowanie tych, którzy są wewnątrz. Nad pierwszych wywyższają się wspaniałością prawdziwej wiary, przed drugimi zaś pysznią się zasługą rzekomo dobrego życia. Słusznie zaś mówi się, że Elihu raz gani błogosławionego Hioba, a innym razem jego przyjaciół, bowiem miłośnicy próżnej chwały żyjący niekiedy w Kościele świętym, zarówno uciskają jego przeciwników, głosząc prawdę, jak i występują przeciw obyczajom samego Kościoła świętego, chełpiąc się swym nauczaniem. Uciskają przeciwników Kościoła mocą słów, uciskają Kościół święty sposobem głoszenia. Jednych atakują poprzez głoszenie prawdy, drugich zwalczają, ulegając wadzie pychy.

Następuje:

Odwlekał jednak Elihu rozmowę swą z Hiobem, ponieważ tamci wiekiem byli od niego starsi. Skoro zaś zauważył, że trzej mężowie nie wiedzą, co odpowiedzieć, wybuchnął gniewem (Hi 32,4–5).

Chociaż Kościół święty bez wątpienia jest starszy niż jego przeciwnicy, bo oni wyszli z niego, a nie on z nich, jak mówi o nich Jan: Wyszli oni z nas, lecz nie byli z nas (1 J 2,19), to jednak słusznie napisano, że Elihu był młodszy od tych przeciwników, bowiem po nastaniu walk z heretykami, w świętym Kościele zaczęli pojawiać się zarozumialcy nadęci pychą z powodu wiedzy. Kiedy toczyły się coraz cięższe walki z wrogiem, potrzeba było subtelniejszej i ostrzejszej broni myśli, potrzeba było fortecy argumentów, a także gęściejszej sieci słów. I bardzo często zdarza się, że gdy gorliwi i utalentowani mężowie wszystko to odpowiednio wynajdują, nadymają się zuchwałą pychą; i jak to częsta bywa w przypadku grzechu pychy, zostają porażeni tymi samymi przenikliwymi sądami, które skierowali przeciw wrogowi, bo w tym, co słusznie myślą o Bogu, nie szukają Bożej chwały, lecz własnej. Dlatego też chociaż Elihu mówi wiele rzeczy w sposób prawidłowy, jednak zostaje skarcony przez Boży głos, jak gdyby głosił rzeczy błędne i nieprawdziwe. Gdy zaś mówi się, że Elihu czekał, aż Hiob przemówi, ponieważ ci, którzy do niego mówili, byli starsi, to wiadomo, że zachował ten szacunek nie ze względu na Hioba, ale ze względu na jego przyjaciół. Wyniośli ludzie bowiem, pozostając w Kościele świętym, gardzą nim, chociaż go bronią; i często zdarza się, że okazują większy szacunek dla zdolności ludzi źle myślących, niż dla prostego żywota niewinnych, okazują większy szacunek dla wymowy tych, którzy przemawiają z zewnątrz, niż dla zasług tych, którzy są wewnątrz Kościoła, chociaż sprzeciwiają się obu stronom w różny sposób; od heretyków różnią się słusznością swoich poglądów, a od Kościoła świętego przewrotnością swoich obyczajów.


Fragment publikacji Moralia, tom 5


Św. Grzegorz Wielki, papież, ur. ok. 540 r. W 574 r. porzucił życie świeckie i został mnichem. Założył kilka klasztorów. W 590 r., po śmierci papieża Pelagiusza II, został wybrany na jego następcę. W 596 r. wysłał misjonarzy do Anglii. Zmarł w 604 r. Był jednym z najbardziej znanych i poczytnych Ojców Kościoła na Zachodzie.


Fot. Marcin Marecik

(Visited 89 times, 3 visits today)


Jeśli zainteresował Cię nasz materiał, mamy dla Ciebie propozycję! Możesz otrzymywać raz w tygodniu, w sobotę o 19:00, e-mail z najnowszymi artykułami z portalu cspb.pl. Wystarczy, że zapiszesz się do naszych powiadomień poniżej...

Chcesz być na bieżąco z najnowszymi artykułami, informacjami dotyczącymi projektu "Filokalia" oraz nowościami wydawniczymi? Jeśli tak, zapraszamy do odwiedzenia strony internetowej, gdzie znajdziesz formularze do zapisu na nasze newslettery.

Czytelnicy i słuchacze naszych materiałów dostępnych w księgarni internetowej, na stronie cspb.pl, kanale YouTube oraz innych platformach podcastowych mogą być zainteresowani, w jaki sposób mogą nas wesprzeć. Od jakiegoś czasu istnieje społeczność darczyńców, którzy aktywnie i regularnie wspierają nasze działania.

To jest tylko pewna propozycja, możliwość wsparcia — jeżeli uważasz, że to, co robimy, jest wartościowe i chcesz dołączyć do darczyńców, od teraz masz taką możliwość. Z góry dziękujemy za każde wsparcie!

Zamknij