Wiara żywa, która jest fundamentem modlitwy, jest przede wszystkim uświadomieniem sobie tego, co jest otworzeniem oczu na rzeczywistość. Chodzi o rzeczywistość niedostępną ani dla zmysłów, ani dla przyrodzonego poznania intelektualnego, rzeczywistość, w jaką weszliśmy z woli Bożej przez łaskę, rzeczywistość Boskiego Misterium, w którym jesteśmy, rzeczywistość naszego stosunku do Osób Boskich, rzeczywistość nieskończonej i niezmiennej, wiecznej miłości Boga do nas, rzeczywistość aktualnego spojrzenia i działania Boga w nas. Można mówić o wysiłku aktu wiary, bo na pewno jest jakiś wysiłek duchowy w tym przedzieraniu się przez cały świat zewnętrzny i cały nasz świat uczuć i przeżyć, by stanąć tam na miejscu spotkania z Nim, w miejscu rzeczywistym, tam, gdzie Pan jest in loco sancto suo – w swoim świętym miejscu. A więc właściwym fundamentem modlitwy nie jest wyobrażenie sobie jakiejś sytuacji przeszłej, aby się pobudzić do żywszych uczuć miłości, ani wyobrażenie sobie jakiejś sytuacji tak, jakbyśmy byli jej naocznymi świadkami. Wszystko to jest pożyteczne i może pomóc, ale wszystko to musi zmierzać do tego jedynego miejsca spotkania, które jest hic et nunc – tu i teraz, w całej prawdzie i rzeczywistości chwili obecnej, bo duch człowieka przez wiarę musi się spotkać z aktualnym działaniem Boga teraz w stosunku do tego człowieka.
Wychowanie żywej wiary prowadzi do tego, co nazywamy duchem wiary. Jest to usposobienie, które jakby naturalnie dostrzega ukrytą głębszą płaszczyznę wydarzeń. W spotkaniach z ludźmi, z życiem, z cierpieniem dostrzega głębszy, prawdziwy sens tego wszystkiego, co się dzieje, przez to, że uwagę wiary ma zwróconą na Boga i Jego działanie we wszystkim, co się dzieje. Ta żywa wiara w ciągłą ingerencję Boga w życie człowieka, w Jego nieustannie działającą Opatrzność prowadzi do coraz żywszego dialogu człowieka z Bogiem poprzez znaki, którymi są rzeczy, osoby i wydarzenia zewnętrznego życia. W ten sposób różne sytuacje życiowe rozjaśniają się nieustannie poprzez tajemnicę przyjścia i przychodzenia Pana, której wiara wychodzi wciąż naprzeciw, zdążając ku modlitwie nieustannej / Fragment książki W szkole modlitwy
Piotr Rostworowski OSB/EC – benedyktyn, pierwszy polski przeor odnowionego w 1939 roku klasztoru w Tyńcu. Więzień za czasów PRL-u. Kameduła – przeor eremów w Polsce, Włoszech i Kolumbii. W ostatnim okresie życia rekluz oddany całkowitej samotności przed Bogiem. Zmarł w 1999 roku i został pochowany w eremie kamedulskim we Frascati koło Rzymu. Był zawsze bliski mojemu sercu – napisał po Jego śmierci Ojciec Święty Jan Paweł II. Autor licznych publikacji z dziedziny duchowości i życia wewnętrznego.
Fot. Archiwum Opactwa Benedyktynów w Tyńcu
Jeśli zainteresował Cię nasz materiał, mamy dla Ciebie propozycję! Możesz otrzymywać raz w tygodniu, w sobotę o 19:00, e-mail z najnowszymi artykułami z portalu cspb.pl. Wystarczy, że zapiszesz się do naszych powiadomień poniżej...
Chcesz być na bieżąco z najnowszymi artykułami, informacjami dotyczącymi projektu "Filokalia" oraz nowościami wydawniczymi? Jeśli tak, zapraszamy do odwiedzenia strony internetowej, gdzie znajdziesz formularze do zapisu na nasze newslettery.
Czytelnicy i słuchacze naszych materiałów dostępnych w księgarni internetowej, na stronie cspb.pl, kanale YouTube oraz innych platformach podcastowych mogą być zainteresowani, w jaki sposób mogą nas wesprzeć. Od jakiegoś czasu istnieje społeczność darczyńców, którzy aktywnie i regularnie wspierają nasze działania.
To jest tylko pewna propozycja, możliwość wsparcia — jeżeli uważasz, że to, co robimy, jest wartościowe i chcesz dołączyć do darczyńców, od teraz masz taką możliwość. Z góry dziękujemy za każde wsparcie!
