Pseudo-Antoni Wielki nie moralizuje, lecz ukazuje dramat antropologiczny: można żyć w ludzkim ciele, mówić ludzkim głosem i być duchowo martwym. Tylko rozum – odnowiony, oczyszczony, skierowany ku Bogu – przywraca człowiekowi jego imię, sens i wieczność.

Kto naprawdę żyje cnotliwie, nie musi się tłumaczyć – jego życie samo przemawia, jak dzieło mistrza. I właśnie dlatego ocena człowieka powinna opierać się na jego postępowaniu, które jest odzwierciedleniem jego wnętrza.