To tragedia, te ciągłe wynurzenia i to bezustanne wychlapywanie z siebie wszystkich treści, żeby już w środku nic nie pozostało. Jak to – powie ktoś – czy to źle się dzielić posiadanym dobrem, dawać świadectwo?

Dlaczego to wszystko, co jest potrzebne do przebaczenia i pojednania między ludźmi – cierpliwość, łagodność, opanowanie – jest jednocześnie podstawą relacji z Bogiem?

Pytanie podchwytliwe, pytanie podstępne, ale także pytanie pozorne są jednakowo sprzeczne z zasadą tak-tak, nie-nie. Może są na miejscu w sądzie, może są nieuniknione w policyjnym dochodzeniu, ale w życiu między ludźmi obyśmy ich zdołali uniknąć.